ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Και να που ήρθε ο καιρός να πεις, όχι τα κεφάλια μέσα, αλλά τα κεφάλια κάτω. Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι να έχεις σκύψει τόσο πολύ το κεφάλι, ώστε να διαγράφεται μία καμπούρα στην ράχη σου. Κάτι σαν του Κουασιμόδου, εμφανισιακά, τουλάχιστον.

Τι να έχει αντέξει άραγε αυτή η καμπούρα; Να έχει αντέξει ξυλιές; και πόσες; Να έχει σηκώσει βάρη; και πόσα; Να λυγίσει κι άλλο; και πόσο; Μέχρι που θα φτάσει το κεφάλι; Πόσο μπορεί να σκύψει και εσύ να παραμείνεις όρθιος;

Δεν θα αναφερθώ στην γνωστή λαϊκή ρήση ότι κοιτάμε μονάχα την καμπούρα του άλλου, διότι είναι δεδομένο.

Απλά αναφέρομαι στις στιγμές που αισθανόμαστε τα βάρη να μας λυγίζουν. Και ξαφνικά το κεφάλι σκύβει, από μόνο του, ως αντανακλαστικό λες. Λες και το μυαλό έχει βαλθεί να οξυγονωθεί από τα χαμηλά στρώματα αέρος.

Άνθρωπε, πόσο μπορείς να σκύψεις το κεφάλι; Μπορείς να το σκύψεις άραγε τόσο, ώστε να μην μπορείς να σταθείς όρθιος; Θα το σκύψεις τόσο, ώστε το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να συρθείς;

Όχι ε; Βαρύ αυτό που διαβάζεις, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.

Καλό Φθινόπωρο συνάνθρωποι.

Και το κεφάλι ψηλά.

Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μου.

Και η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι:

Το ρολόι χτυπάει αλύπητα τα λεπτά του. Τα παίρνει και τα εκσφεντονίζει πέρα μακρυά, εκεί στο παρελθόν. Και άλλα καλοστέκονται και φαίνονται. Άλλα πάλι θάβονται από τα επόμενα. Εκτός κι αν σωρός φτάσει πολύ ψηλά και γκρεμοτσακιστεί. Τότε κάποια ξαναέρχονται στην επιφάνεια

Και με αυτόν το τρόπο γίνονται μια άμορφη μάζα που όλο μεγαλώνει, μεγαλώνει ...

Και άλλα πάνε πιο μακρυά, ανάλογα από την ένταση της στιγμής, κι άλλα πέφτουν απλά, υποτονικά. Και ο σωρός όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει ...

Κάποια λεπτά πάλι, μπλέκονται με άλλα, και τότε μπερδέουμε τις αναμνήσεις.

Διότι, αναμνήσεις είναι τα λεπτά, οι ώρες, ο χρόνος. Άλλες πολύχρωμες, άλλες ασπρόμαυρες, άλλες διάφανες. Αλλά δεν παύουν να είναι αναμνήσεις.

Όχι δεν θέλω να ασχοληθώ με το χτες ή το προχτές. Αλλά είναι αλληλένδετα με το σήμερα και το αύριο.

Το παρελθόν φτιάχνει το παρόν κι αυτό με την σειρά του το μέλλον.

Ελπίζω τα λεπτά που θα περάσετε εδώ, μαζί μου να είναι ευχάριστα.

Καλώς ήρθατε.

(Πρόσωπα και γεγονότα, είναι εντελώς τυχαία και καμία απολύτως σχέση έχουν με εμάς. Εκτός κι αν σας θυμίζουν κάτι.)